Sinds zaterdag kleurt mijn profielfoto blauw-wit-rood. Facebook gaf ons daartoe de kans. Om oprecht medeleven met onze zuiderburen te betuigen. Om afschuw over de barbaarse daad uit te drukken. Of om op momenten dat woorden altijd tekort schieten iedereen te laten weten dat je diep geschokt bent. Zonder woorden maar wel met een beeld. In snelvaart zag je die zaterdag de profielfoto's veranderen. Veel mensen volgden het voorbeeld maar in mijn facebookvriendenkring toch ook een opmerkelijk aantal die niet aan de 'hype' (zo las ik ergens) van de dag meededen. Nu heb ik een ruime facebookvriendenkring zodat de argumenten soms ver uit elkaar lagen. Sommige hadden gewoon geen zin omdat ze nadien toch opnieuw naar de oude moesten overschakelen. Hoe zwak ik dat argument op dat moment ook vond, nu spookt de vraag wanneer het het geschikte moment is om terug naar de oude over te schakelen, toch ook door mijn hoofd. Hoe banaal, kleinmenselijk, zelfs egoïstisch deze vraag in het licht van het drama gehouden ook mag wezen, je wil toch niemand voor de borst stoten door te vroeg over te schakelen en daarmee, al is het ongewild en onbedoeld, het teken te geven dat je 'erover' bent, dat het voor jou verwerkt en achter de rug is, dat het je -vergeef mij de hardheid van de woorden- eigenlijk weinig meer kan schelen. Anderen vonden het veranderen van de profielfoto spelen in de kaart van de terroristen. Net hetgeen ze willen. Dat we dagen-, maandenlang in de ban van hun daden blijven. Dat zij en hun barbarij blijvend in onze dromen opduiken, dat we straks bij elke stap die we zetten achterom kijken en schrikken van onze eigen schaduw. Met als doel dat we achterdochtig worden en ons nergens meer veilig voelen. Nog anderen wilden de profielfoto niet veranderen omdat het een daad van hypocrisie is. Enkele dagen voor de aanslagen in Parijs daverde de Libanese hoofdstad Beiroet, als gevolg van twee zelfmoordaanslagen, op haar grondvesten. Eveneens gepleegd door aanhangers van de terreurorganisatie Daesh. Ook daarbij lieten tientallen onschuldige mensen het leven. Waarom medeleven voor Parijs en stilte voor Beiroet, klonk de vraag. Facebook had geen Libanese vlag voorgesteld, er werd geen hashtag #jesuisbeiroet gelanceerd en nergens in de buurt kampeerde een persleger. Het argument hield goed steek en kwam zelfs stevig aan. Even brutaal als logisch is het dat we ons met Parijs meer verbonden voelen dan met pakweg Beiroet. Op enkelingen na zal niemand onder ons Beiroet al bezocht hebben. Nabijheid is een bepalende factor in het beleven en verwerken van een gebeurtenis. In het geval van beide steden een dramatische en traumatiserende. Nabijheid. We waren allen in shock na het vreselijke busdrama in Sierra maar stonden amper stil bij dat in Gironde vorige maand. In 2011 kostte noodweer 5 mensenlevens op het festival Pukkelpop, dat weten we allemaal nog erg goed. Maar dat het jaar daarvoor 15 mensen tijdens het festival Love Parade in Duisburg het leven lieten, daarvoor moeten we al wat dieper in het geheugen graven. Bij MH17 weet iedereen dat ik het over het vluchtnummer heb dat plots van de radar verdween omdat onze noorderburen hierdoor hard getroffen werden. Maar kent u vluchtnummer 7K9268? Even, heel even, heb ik gedacht om terug over te schakelen naar mijn oude profielfoto. Maar ik heb dat niet gedaan omdat ik plots moest terugdenken aan een radioreportage. In Libanon zijn aanslagen meer een orde van de dag geworden. Men is het gewoontjes gaan vinden. In Beiroet gaat het leven na een aanslag gewoon verder. Mensen checken even op hun smartphone waar de aanslagen plaatsvonden om hun dag verder in te delen. Was het aan de andere kant van de stad, dan moeten de plannen niet gewijzigd worden, is er geen confrontatie met een straat die plots afgesloten blijkt of kom je niet voor gesloten deuren te staan bij de winkel. Hoe grof dit ook mag klinken. En toen moest ik toch even hard slikken. De aanslagen in Parijs hebben ons bruusk met de realiteit van anderen geconfronteerd. Die van het (over)leven in een onveilige samenleving. Toch zou je ook kunnen stellen dat het doel van terrorisme in Parijs gehaald is en in Beiroet niet. In Beiroet slaagt het er niet langer in om angst aan te jagen, paniek te zaaien en zo de samenleving te ontwrichten. Anderzijds zijn het net de geschokte en verbouwereerde reacties die het streven naar een veilige samenleving in stand houden daar waar het elders al lang geleden een illusie geworden is. Hoe die veilige samenleving hier en elders tot stand moet komen, is de vraag. De ene wil inzetten op meer repressie, de andere op meer preventie. Het debat moet stevig gevoerd worden. Ik laat mijn profielfoto nog heel even gehuld in de vlag van een land nabij. Maar staar u niet blind op die drie kleuren. Ze staan symbool voor het feit dat ik geschokt ben en woorden dan altijd tekort schieten.  (Niels De Rudder)

"Is mijn leven veranderd sinds ik euromillions heb gewonnen? Goh, eigenlijk niet. Ik moet ook de rekeningen betalen ze. Maar wat moet je doen? Kalm blijven hé. Een huis kopen is ook voor mij een hoop stress hé. Als mijn vrouw een bouwvallig oud nonnenklooster wil renoveren en ik wil een nagelnieuwe loft met zicht op het water kopen, dan kunnen wij ook als eens kibbelen hoor. Maar pas op, ik mag niet klagen. We zijn snel overeen gekomen. We huren de loft en binnen 10 jaar is de renovatie van madame haar goestingske klaar en verhuizen we naar daar. Allé, als we dan nog samen zijn hé." Een vettige knipoog volgt. Word schandalig rijk! Euromillions, om de zes jaar trekking op een verloren zondag! Het zou perfect de nieuwe reclame van euromillions kunnen zijn waarin alles op humoristische wijze uitvergroot en volledig van de pot gerukt wordt. Maar dat is het niet. Het is in Aalst de onvervalste realiteit, volgens de oppositiepartijen dan toch. Niet alleen is het een slechte maar vooral een erg dure grap. Eind december, in volle cadeautjestijd, verhuizen de stadsdiensten naar het NAC, het nieuwe administratieve centrum aan de Werf. Dat is de poepchique loft. En daar is deze meerderheid fier op! Kom, twee van de drie partijen dan toch. "Ach, dat vele belastingsgeld, het is de enige kritiek die nog overblijft", klinkt het. Dat de schuldgraad van de Aalstenaar op het einde van deze legislatuur verdrievoudigd zal zijn, valt onder de noemer van een verantwoorde investering. En de vette knipoog volgt wanneer de hoop uitgesproken wordt daar aan het water nooit meer te moeten vertrekken. En daar worden er, om het met een eindejaarsslogan van het kraslot Win for Life te zeggen, ho-ho horendol van! Ge moogt gerust zijn! Want de cirkel lijkt rond. Aan het dossier dat al tientallen jaren aansleept, lijkt nu definitief een einde gekomen. De kans is groot dat de aankoop van de Pupillen er één was om vrouwlief te sussen. Om haar goed gezind te maken. Het is maar de vraag of het ooit tot het schaap zal doordringen dat ze met een kluitje in het riet aan de oevers van de Dender gestuurd werd. Maar ach, als het koppel niet uit elkaar gaat en de huwelijksbeloftes wil hernieuwen, zal manlief zijn halve trouwboek met een innige zoen op de mond wel kunnen overtuigen om de charmante loft niet langer te huren maar te kopen. Mocht het mogelijk zijn om een romantisch weekendje naar Babylon te boeken om daar op de plaatselijke toren de nodige performantie aan de dag te leggen om haar overstag te laten gaan, hij zou het zich waarschijnlijk niet laten. Verhuizen zal er immers niet meer inzitten. De gebouwen van de Pupillen bieden tegen dan onderdak aan ondermeer een hippe bibliotheek met glijbanen en al. Geld maakt misschien niet gelukkig maar het maakt alles toch wel een heel stuk gemakkelijker. Zeker als aan dat geld amper eigen geproduceerd zweet kleeft, wordt het al eens gretig over de balk gegooid. Tot het opgesoupeerd is natuurlijk. Geloof me vrij, het maakt niet uit hoe hard je "nee, oh nee, niet met mij" zal kreunen. Iemand zal dan de openstaande rekeningen moeten betalen. Rara. Zijn het goede investeringen of werd het belastingsgeld kwistig verkwanseld? Who cares. In Aalst zijn we allemaal schandalig rijk! Dat geloven lijkt me nog het gemakkelijkste. Want "zalig zijn de armen van geest" wisten de nonnen daar aan de Graanmarkt reeds lang geleden te vertellen. Amen.