"Gij hebt een mening, ik heb een mening. Maar gij zijt journalist en ik ben voorzitter." Zoiets moet Sporting Lokeren-voorzitter Roger Lambrecht gezegd hebben op de persconferentie waarop zondagmiddag Georges Leekens werd voorgesteld als nieuwe trainer. Lambrecht is de laatste van de dinosaurussen onder de oude voetbalvoorzitters: alleenheerser, geen tegenspraak duldend, eigengereid. "Ik zorg voor het geld, dus jullie moeten zwijgen en gehoorzamen", die mentaliteit, waarvan we even in alle naïviteit hadden gehoopt dat ze uit het Belgisch voetbal was verdwenen, maar die nu meer dan ooit terug is. De meeste clubs worden opnieuw dictatoriaal geleid, een evolutie die we delen met het buitenland waar schatrijke eigenaars hun hobby uitoefenen zoals het hen uitkomt.

***

Wintertijd, moet Roger Lambrecht gedacht hebben, maar hij draaide de klok niet één uur, maar acht jaar terug, naar de vorige doortocht van Leekens in Lokeren. In de zomer van 2007 werd die binnengehaald als redder in nood, nadat enkele maanden voordien ternauwernood de degradatie was afgewend. Hij deed zijn contract niet uit, want na anderhalf seizoen vertrok ie naar Al-Hilal in Saudi-Arabië, waar hij na een maand alweer aan de deur stond. Tussen 1999 en 2001 had Leekens al eens een periode op de Lokerse bank doorgebracht, toen met ene Hein Vanhaezebrouck als assistent.

Tweeëntwintig werkgevers op eenendertig jaar tijd. Mogen we de heer Leekens een jobhopper noemen? Ik dacht het wel. Is hij een oplossing voor de lange termijn? Ik vermoed van niet, want hij bleef alleen bij zijn eerste werkgever, Cercle Brugge, drie volle seizoenen. Daarna was twee jaar het maximum. Bij drie werkgevers keerde hij een tweede keer terug: KV Kortrijk, Club Brugge en Excelsior Moeskroen. Lokeren is de eerste club die hij drie keer aandoet. Goede banden met de bandenfabrikant, dat helpt. Gentlemen's agreement, noemde Leekens het in Sportweekend, terwijl er geen gentleman in de buurt was.

Je zou denken: Lambrecht ontslaat Bob Peeters om plaats te ruimen voor een succescoach. Van Leekens is bekend dat hij op korte tijd een organisatie weet neer te poten en discipline kan opleggen, maar het is net zo goed geweten dat zijn psychologische aanpak niet langer dan anderhalf seizoen meegaat. Daarna is de blabla hol geworden en verdwijnt de discipline onder de spelers even snel als dat ie gekomen is. Bekijk zijn erelijst: één titel (Club Brugge, 1990) en twee bekers van België (Cercle én Club). In 1990 werd hij tot trainer van het jaar verkozen. Zijn laatste trofee, de bekerzege met Club, dateert van 1991, vierentwintig jaar geleden. Hij deed het meer dan behoorlijk met Moeskroen — titel in tweede, het jaar daarop meedraaiend aan de top van de eerste klasse, waarna hij de club verliet om bondscoach te worden, u weet hoe dat gaat — en KV Kortrijk, waarmee hij vijf jaar geleden play-off 1 bereikte. Zijn passages bij de nationale ploeg zullen we maar met de mantel der liefde bedekken, zeker?

Als je dan toch gaat voor vroegere successen: Hugo Broos werd als trainer drie keer kampioen, twee keer bekerwinnaar en werd vier keer uitgeroepen tot trainer van het jaar. Hij is zelfs drie jaar jonger dan Leekens. Maar Broos is geen tafelspringer, noch een opportunistische lobbyist die flink meehelpt om poten onder stoelen van collega's weg te zagen. Over lijken durven gaan is een noodzakelijke eigenschap op je cv als voetbaltrainer.

***

Het lot van Bob Peeters was vorig weekend al bezegeld, na de thuisnederlaag tegen OH Leuven. Wat volgde was een walgelijke pantomime, waarbij de coach zogezegd een crisisvergadering overleefde, vervolgens een nieuwe spits kreeg aangereikt (Hamdi Harbaoui), niet te horen kreeg dat de overeenkomst met Leekens donderdag al helemaal rond was, onverwacht een degradatieduel op Westerlo ging winnen, heel even euforisch was, om nog diezelfde avond zijn kastje in de trainerskamer te mogen leegmaken. Een rollercoaster van emoties waarmee je een relatief jonge trainer (41) kapot maakt, vooral omdat het niet de eerste keer is. Misschien is Peeters wel onbekwaam op topniveau, wie zal het zeggen, maar dan nog ga je zo niet met mensen om.

In een dictatuur is menselijkheid bijzaak. Een werknemer is er niet meer dan een nummer. In een wereld die aaneen hangt van spuug en opportunisme verbaast het niet eens meer. Wie het Belgisch voetbal volgt wordt er cynisch van: wie zal het volgende slachtoffer van hapsnapbeleid zijn? En welke lijkenpikker zal er dan bij groot toeval in de coulissen klaarstaan om over te nemen?

Eén keer werd ik zelf geconfronteerd met een boze Lambrecht. Najaar 2006 was ik hoofdredacteur van Kanaal 3 (tegenwoordig: TV Oost), de regionale zender in Oost-Vlaanderen. We brachten een item waarin de Lokeren-voorzitter in weinig voorzichtige termen een mensenhandelaar werd genoemd, vanwege de zoveelste transactie met een Afrikaanse voetballer in die dagen. Na het boze telefoontje floten mijn oren dagenlang, maar ik ben nog altijd trots dat we hem toen zo genoemd hebben. Hoe zou je een werkgever die goedkope werkkrachten op een ander continent gaat ronselen, hen daarna in armoedige omstandigheden huisvest, systematisch verwaarloost en ze dan — als ze niet onmiddellijk renderen of, omgekeerd, als ze net blijk geven van veel talent — zo snel mogelijk weer doorsluist naar een collega-voorzitter, anders moeten omschrijven? In mijn ogen blijft dat mensenhandel.

***

Sporting Lokeren heeft geen toekomst. Grote baas Roger Lambrecht is 84 en heeft een kwakkelende gezondheid. Opvolging is niet in zicht: elke vorm van medezeggenschap wordt door Lambrecht afgeblokt. Als hij morgen wegvalt, is er niets meer. Met de geloofwaardigheid van het beleid en de externe sympathie voor de club valt het ook dik tegen. Nee, die Lokerse Feesten zijn nog niet voor binnenkort. En als de club alsnog degradeert, zullen daar weinig tranen om gelaten worden in de rest van het land.

Een column van Frank Van Laeken
onafhankelijk journalist/publicist
maandans.frankvanlaeken.eu