Deze middag stuurde de 19-jarige Aalsterse Femke Van den Driessche een persbericht de wereld in: ze stopt met veldrijden. Onze journalist Kristof Meul sprak met de geëmotioneerde veldrijdster. Ze is er nog niet klaar voor om haar verhaal voor de camera te doen, maar de geschreven versie van het eerste gesprek met onze journalist kan u hier lezen: Een meisje van 19 hangt de was op onder een eerste lentezonnetje. Niets bijzonders hoor ik u denken? Wel vandaag. Ik kijk toe vanop de oprit. Het is Femke. Femke Van den Driessche. Helemaal alleen. In gedachten verzonken. Tot voor kort kende u haar niet. Sinds het WK in Zolder wel : dat meisje met het motortje in de fiets. U moet er al van gehoord hebben. "Het is één vergissing" Het is 12 uur. Ze heeft net een persbericht de wereld ingestuurd: ze stopt met onmiddellijke ingang met veldrijden. Tot voor kort haar leven. Nu voltooid verleden tijd. Ik nader tot op vijf meter. Camera en microfoon in de hand. Ze draait zich langzaam om: "Ah, hey". Klopt het wat ze schrijven? "Ja, wat kan ik anders doen?" En dan de aarzeling. Net dezelfde aarzeling als die zondagochtend bij haar aan de ontbijttafel, de ochtend na het WK. "Nee, ik wist van niets. Die fiets met dat motortje is niet van mij... Van een vriend... Het is één vergissing." Stilte. Haar vader kijkt toe. "Allé, waarom zou ik dat nu doen? Dan had ik er toch mee gereden?" Stilte, en tranen. Veel tranen. "Alsof ik ooit genoeg kan verdienen met veldrijden" We zijn nu anderhalve maand verder. De tranen zijn opgedroogd. De stilte is er nog steeds. Waarom Femke? Waarom stop je? "Omdat ik gewoon dat geld niet heb. ik kan dat niet betalen." Heb je er lang over nagedacht? "Ja, want ik deed dat heel graag. Maar dit heeft geen zin. Ik heb veel met mijn advocaat gepraat." Plots gaat de deur open. De broer komt buiten en treedt zijn zus bij. Geen woede of boosheid in de stem. "Het heeft geen zin om naar Zwitserland te gaan als je weet dat de beslissing toch al genomen is. Ze moet hangen en als voorbeeld dienen. Levenslange schorsing? Onze advocaten zeggen dat ze misschien voor acht jaar kunnen gaan, maar dan nog." Femke pikt in: "Dan ben ik 27. En dan die boetes en proceskosten nog. En het is veldrijden. En dan nog bij de vrouwen. Alsof ik daar ooit genoeg mee kan verdienen." "Keuze van de portemonnee" Of het dan een keuze van het hoofd is, eerder dan van het hart? Aarzeling, alweer. Lichte blos op de wangen. Ietwat bange blik. "Nee van de portemonnee!" Zelden iemand met zoveel overtuiging iets horen zeggen. Het is de broer. Geen verweer meer? Of dat dan zoveel wil zeggen als zeggen als toegeven dat je de boel belazerd hebt? "Nee, ik doe dit voor mezelf. En trouwens, ik geef niet om wat de anderen denken. Allé, wel een beetje want ik ben ook maar een vrouw. Maar toch. Ze schrijven zoveel." "Ik voel me nog niet klaar om te praten" Alweer stilte. De was wappert in de wind. "Ik voel me niet klaar om erover te praten. Ik zal later mijn ding wel eens vertellen. Ok?" Zeker, laat maar iets weten als je daar klaar voor bent. Sterkte Femke. Femke loopt naar de achterdeur. Ik hoor nog een stille "merci". Wasmand onder de arm. Leeg. Klaar voor nog een berg vuile was.